தொடங்கு முன் சில வார்த்தைகள்:
சமுதாயத்தில் தொழுகையை பற்றி இன்றைக்கு இருக்கிற முக்கிய பிரச்சினை தொப்பி போடுவது, தொழும் போது விரலை ஆட்டுவது மற்றும் தக்பீர் எங்கு கட்டுவது என்பதை பற்றித் தான்..
ஒருவருக்கு வலது கையில் ஆள் காட்டி விரல் இல்லை என்றால் தொழுகையே கிடையாது என்று பேசுகிற அளவிற்கு இப்பொழுது இது தான் பிரச்சினையாக இருந்து வருகிறது..
நின்று தொழ முடியவில்லை என்றால் உட்கார்ந்து தொழுங்கள் இல்லை அதுவும் முடியவில்லை என்றால் படுத்துக் கொண்டாவது தொழுங்கள் என்று ஒரு ஹதீஸ் உள்ளது..
படுத்துக் கொண்டு கூட ஒருவர் தொழ முடியும் என்றால் சிந்திக்க வேண்டும் தொழுகையில் உயிர் என்று ஒன்று உள்ளது.. ஆனால் அதை விட்டு விட்டு நாம் வேறு ஒன்றில் கவனம் செலுத்துகிறோம்.
உதாரணமாக அப்துல்லாஹ் என்று ஒருவர் இருக்கிறார் அவருக்கு விபத்தில் கையை எடுத்து விட்டார்கள். அப்பொழுது அப்துல்லாஹ் கொஞ்சம் குறைந்து விட்டார் என்று அர்த்தமல்ல. அவர் அப்துல்லாஹ் என்றே அழைக்கப் படுவார்.
ஆனால் அப்துல்லாஹ்வின் உயிர் போய் விட்டால் அந்த உடலை அப்துல்லாஹ் என்று யாரும் அழைப்பதில்லை. மய்யித் என்று தான் அழைப்பார்கள்.
அது போல் தொழுகைக்கு உயிரே போய் விட்டது இங்கே கை போனதை பற்றி குழப்பம் நடந்துக் கொண்டிருக்கிறது.
ஆனால் நாம் இந்த கட்டுரையில் நம் தொழுகையின் உயிரை காப்பாற்ற நாம் எவ்வாறு அறுவை சிகிச்சை செய்யலாம் என்று சிந்திக்க இருக்கிறோம்.
இனி தொடங்குவோம்:நான் தொழுகை பற்றிய புஸ்தகத்தில் பாங்கு சொல்லும் போது எப்படி பதில் சொல்வது என்று ஆரம்பித்து தொழுகையில் தக்பீர் கட்டும் போது, நிற்கும் போது, ருகூ•வின் (குனியும்) போது, ஸஜ்தா(சிர வணக்கம்) செய்யும் போது, கடைசி இருப்பில் உட்கார்ந்து இருக்கும் போது தொழுகையை முடிக்கும் விதமாக ஸலாம் சொல்லும் போது என்ன சொல்வது? என்பது வரைக்கும் ஆர்வமாக படித்து மனப்பாடம் செய்து கொண்டேன்.
தொழுகையை ஆரம்பித்து பல நாட்களுக்கு பிறகு எனக்கு ‘தொழுவாளி(தொழுகையாளி)’ என்று பெயர் கிடைத்தது.
தொழாதவர்களை பார்த்தால், ‘அல்லாக்கு பயப்புடுங்க.. தொழுவ ரொம்ப முக்கியம்..’ என்பேன். அப்படி சொல்லும் போது எனக்குள் கண்ணுக்கு தெரியாத ஒரு வித பெருமை ஒட்டிக் கொள்ளும் என்பதும் உண்மை.
எனக்கு எங்க ஹஜ்ரத் இறைஞானி ஹஜ்ரத் எஸ். அப்துல் வஹ்ஹாப் பாகவி அவர்கள் சொன்னது ஞாபகத்திற்கு வந்தது..
ஹஜ்ரத் அவர்கள் அடிக்கடி சொல்வார்கள், ‘மத்தவங்கட்ட பத்து குறைய நீ கண்டுபுடிச்சீன்னா உங் கிட்டே குறைஞ்சது பதினோரு குறையாவது இருக்கும்’ என்று..
இதன் அடிப்படையில் எழுந்த சுய குறை கண்டுபிடிப்பே.. இந்த கட்டுரை..
நான் ஒழுங்காக தொழுது வருகிறேனா? என்றால்.. அது சந்தேகம் தான்.பல நாள் பஜர்(அதிகாலை) தொழுகை நான் தொழுததே இல்லை.
எங்கள் சுபஹ்கள் பெரும்பாலும் லுஹரிலேயே சம்பவிக்கின்றன்!என்று மரியாதைக்குறிய நாகூர் ரூமி அவர்கள் மணிவிளக்கி(டிஸம்பர் 79)ல் எழுதிய கவிதை வரிகள் எனது மறைந்திருக்கும் உண்மைகள்.
ஒரு முறை எங்கள் ஊரில் ஹிலுறு பள்ளிவாயிலில் ‘சன்மார்க்க சொற்பொழிவு’ நடத்த ஏற்பாடு செய்திருந்தோம். அப்போது பேசிய கவிக்குரிசில் z.ஜபருல்லா அவர்கள், ‘இரண்டு ரகாத் தொழுகைல எத்தனை முறை ‘அல்லாஹ¥ அக்பர்’ ன்னு சொல்றீங்க தெரியுமா?’ என்று கேட்டார்கள்.
எனக்கு தெரியவில்லை.. ஏன் தெரியவில்லை?.. நான் கவனித்து தொழ வில்லை.
அதன் பிறகு அவர்களே விடை அளித்தார்கள், ‘11 முறை’ என்று..
இதையெல்லாம் யார் கவனித்தார்கள்?..
ஆனால் பெருமானார் அவர்கள் சொன்னார்கள், ‘ஒருவன் தன் தொழுகையை எந்த அளவிற்கு தெரிந்து வைத்திருக்கின்றானோ அந்த அளவிற்கு தான் அவனுக்கு நன்மை கிடைக்கும்..’ என்று- சிந்திக்க வேண்டும்..
பாங்கு சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போது எல்லாம் வீட்டு வாசலில் உட்கார்ந்து பேசிக் கொண்டு தான் இருப்பேன். இகாமத் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போது தான் பள்ளி வாசலில் நுழைவேன். ஒலு எடுக்கும் இடம் வரும் வரை நண்பர்களுடன் பேசிக் கொண்டே வருவேன்..
இகாமத் முடிந்து தொழுகை ஆரம்பித்து விடுவார்கள்.. அப்பொழுது தான் ஒலு செய்தது பாதி செய்யாதது பாதி என்று அவசர அவசரமாக அதுவும் அரைகுறையாக ஒலு செய்து விட்டு ஓடி வருவேன்.. இமாம் ருகூவில் குனிவார்கள்.. ஓடி வந்து பஸ்ஸ புடிக்கிற மாதிரி தொழுகையை பிடித்து விடுவேன்.. ‘அப்பாடா ஒரு ரகாத்துக்காக தனியாக மறுபடியும் எழுந்து தொழ தேவையில்லை’ என்ற நினைப்புடன்..
‘பெருமானார் அவர்கள் எங்களுடன் உரையாடிக் கொண்டிருப்பார்கள் நாங்களும் அவர்களுடன் உரையாடிக் கொண்டு இருப்போம் ஆனால் தொழுகை நேரம் வந்து விட்டால் நாங்கள் எதிரில் இருப்பதே தெரியாமல் செல்வார்கள்..’ என்று அன்னை ஆயிஷா(ரலி) அவர்கள் சொன்ன ஹதீஸ் எனக்கு தெரிந்திருந்தும் இதே நிலை தான் நீடித்தது..
தொழுகை முடிந்ததும் இரண்டாவது ரகாத்தில் இமாம் என்ன சூரா ஓதினார்? என்று யாராவது கேட்டால் எனக்கு நிச்சயமாக தெரியாது..
ஏனெனில் நான் தான் தக்பீர் கட்டியவுடன் பாங்கு சொல்லும் போது வீட்டு வாசற் படியில் உட்கார்ந்து பேசி கொண்டிருந்த போது பாதியில் விட்ட செய்தியை பற்றி சிந்திக்க போய் விட்டேனே.. தொழுகையில் நின்று கொண்டே..
இதில் வேதனை என்னவென்றால் நான் எதை பற்றியெல்லாம் தொழும் போது சிந்தித்தேன் என்று கேட்டாலும் எனக்கு சொல்ல தெரியாது என்பது தான்.. இத்தனைக்கும் இமாமை பின் தொடர்ந்து தொழுகிறேன்.. என்று பொய்யான நிய்யத் வேறு..
‘பாவ மன்னிப்பு கேட்டு விட்டு பாவம் செய்ய துணிந்து விட்டாய்.. நீ கேட்கும் பாவமன்னிப்பே பாவமாகி விட்டது.. ஆகவே நீ கேட்ட பாவமன்னிப்புக்கு முதலில் பாவமன்னிப்பு கேட்டுக் கொள்..’ என்று மெய்ஞ்ஞானி முஹ்யித்தீன் அப்துல் காதர் ஜீலானி அவர்கள் சொன்னார்களாம்..
எவ்வளவு உண்மை..?உள்ளம் எல்லாம் நடுங்குகிறது உணர்ந்து படித்தால்..அப்படி பார்க்கும் போது நான் தொழுது விட்டு துவா கேட்க முடியாது முதலில் என் தொழுகைக்காக பாவ மன்னிப்பு தான் கேட்க வேண்டும்..
‘நீ செய்வது என்ன என்றே தெரியாதிருக்கும் நிலையில் இருக்கும் போது தொழுகைக்கு செல்ல வேண்டாம்..’ என்ற இறைவசனம் எதை குறிக்கிறது?
நான் செய்வது என்ன என்றே தெரியாத நிலை குடி போதையில் இருக்கும் போது மட்டுமல்ல.. கவனக் குறைவாக இருக்கும் போது கூட தான் ஏற்படுகிறது.
இதைக் காரணம் காட்டி தொழுகையை நிறுத்தி விடுவதா? அல்லது கவனமாக தொழ முயற்சிப்பதா? எது சிறந்தது?
பெருமானாரின் சிறப்புகளில் ஒன்று அவர்கள் மி•ராஜ் என்ற விண்ணேற்ற பயணம் மேற்கொண்டு வல்ல அல்லாஹ்வை தரிசித்தது..
காலம், நேரம், இடம் என்று எதற்கும் கட்டுப்படாத அல்லாஹ் என்ற மாபெரும் பேருண்மையை(ஹக்கனை) பெருமானார் அவர்கள் யாரும் நெருங்க முடியாத இடத்தில் சந்தித்தார்கள் என்றால் பெருமானார் அவர்கள் எந்த உன்னத நிலையில் இருந்துக் கொண்டு சந்தித்தார்கள் என்பது வார்த்தைகளுக்கு கட்டுபடாத இஸ்லாமிய இரகசியங்களில் ஒன்று..
பெருமானார் அவர்களிடம் அவர்களது தோழர்கள் ‘எங்களுக்கு மி•ராஜ் கிடையாதா?’ என்று கேட்ட போது பெருமானார் அவர்கள், ‘தொழுகை மு•மீன்களுக்கு மி•ராஜ் ஆகும்’ என்றார்கள்.
அப்படி என்றால் மி•ராஜ் என்ற உன்னத நிலையை நான் கூட தொழுகையில் அடைய முடியும்.. அடைந்தேனா...? அடைய முயற்சியாவது மேற்கொண்டேனா..?இல்லவே இல்லை..
ஹஜ்ரத் அலி(ரலி) அவர்கள் போரில் குத்தப்பட்ட அம்பை தொழுகையின் போது தான் எடுக்க சொல்வார்களாம்.. அவர்கள் தொழுகையில் மி•ராஜ் சென்றிருந்ததை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது..
தொழுவாளி என்ற பட்டத்தை பெற்றிருக்கும் நான் எனது தொழுகையால் விண்ணை அல்ல என் வீட்டு கூரையை கூட அடைய முடியாது என்பதும் எனக்கு நன்றாகவே விளங்கியிருக்கிறது..
யாராவது ஒருவர் தொழுகிறார் என்றால் அந்த இடத்தில் இருந்துக் கொண்டு குரான் ஷரீ•பை கூட தொழுபவருக்கு இடையூறாக இல்லாமல் மெதுவாக தான் ஓத வேண்டும் என்ற ஹதீஸ் உள்ளது.
குரான் ஷரீப் என்பது இறைவனின் பேச்சை படிப்பது தொழுகை என்பது இறைவனுடன் பேசுவது போன்றது..
இறைவனிடம் மோன உரையாடலில் ஒருவர் ஈடுபடும் போது அவருக்கு இடையூறாக இறைவனின் பேச்சை கூட படிக்க கூடாது என்று அர்த்தம்..
ஆனால், நான் தொழும் போது யாராவது பேசிக் கொண்டிருந்தால் கவனம் தொழுகையை விட்டு விட்டு அவர்கள் என்ன பேசுகிறார்கள் என்று கவனிக்க எனது மனத்தை செலுத்தி விடுகிறேன்..
உண்மையிலேயே இறைவனிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தால் இந்த அர்த்தமற்ற பேச்சுக்களில் நாட்டம் செல்லுமா என்ன..?
அல்லது யாராவது தொழுது கொண்டிருந்தால் நான் பேச்சை நிறுத்துவதுமில்லை சத்தத்தை குறைத்து கொள்வதுமில்லை..
குடையை மறந்து எங்கேயோ தொலைத்து விட்ட ஒருவர் நபில் தொழுது தான் குடையை எங்கே வைத்தோம் என்று கண்டுபிடித்தாராம்.
தொழ தக்பீர் கட்டியவுடன் அவருக்கு வீட்டை விட்டு வெளியே சென்றதிலிருந்து ஒவ்வொரு இடமாக சென்று குடையை இந்த கடையில் தான் விட்டோம் என்பது வரைக்கும் ஒவ்வொரு காட்சியாக ஞாபகம் வந்து கடைசியில் ஸலாம் கொடுத்து விட்டு குடையை போய் எடுத்து வந்தாராம்..
தொழுகை இது போல் பயனை தான் தந்து கொண்டிருக்கிறது. ஆனால் இஸ்லாம் இந்த காரணத்திற்காக தொழுகையை கடமையாக்க வில்லை.
எங்க ஹஜ்ரத் அவர்கள் நான் தொழுகின்ற அழகை பார்த்து விட்டு, ‘தொழுகை கடமையாக தொழ வேண்டும் கடனுக்கு கழித்து விடக் கூடாது’ என்றார்கள்.
தொழுகைக்கும் பொறுமைக்கும் நெருங்கிய தொடர்பு இருக்கின்றது.. அதனால் தான் இறைவன் திருமறையில்.. ‘தொழுகையைக் கொண்டும் பொறுமையைக் கொண்டும் இறைவனிடம் உதவி தேடுங்கள்..’என்று கூறுகிறான்.
தொலைக் காட்சியில் கிரிக்கெட் ஆட்டம் நடந்தால் அல்லது வேறு ஏதேனும் எனக்கு பிடித்த படம், காட்சிகள் ஓடினால் நான் வேகமாக தொழுகையை முடிக்க எண்ணுகிறேன்.
என் தொழுகையில் பொறுமையும் இல்லை உண்மையும் இல்லை என்பது தான் உண்மை.
நாகூரின் அரசர்(King of Nagore) எஜமான் பாதுஷா நாயகம் அவர்கள் தனது மகனார் தொழுகைக்கு தாமதமாக வந்ததற்காக நாற்பது நாட்கள் பேசவே இல்லையாம்.
அதன் பிறகு காரண மகனார் ஹஜ்ரத் யூசுப் சாஹிப் அவர்கள் ‘வாப்பா.. நீங்கள் பேசாமல் இருப்பது எனக்கு மிகுந்த மன வருத்தத்தை அளிக்கிறது’ என்று கூறிய போது எஜமான் அவர்கள் ‘நான் பேசாம இருந்தது தான் உங்களுக்கு வருத்தம் அளிக்கிறதா.. தொழுகைக்கு முன்னாடியே வராமல் போனதற்கு நீங்கள் வருத்தப் பட வில்லையா..’ என்று கேட்டார்களாம்..
இறைவனை வணங்கினால் இறைவனை நெருங்கலாம். எனக்கு தொழுகை புரிந்து விட்டது.
‘யா அல்லாஹ்.. எனக்கு சொர்க்கத்தில் ஆசையில்லை.. நரகத்தை கண்டு பயமுமில்லை.. ஏனெனில் சொர்க்கம் நரகம் எல்லாம் நீ படைத்தது தான்.. நீயே அல்ல.. எனக்கு உன் மீது தான் விருப்பம்.. உன்னை அறியும் பாக்கியத்தை தொழுகையின் மூலம் எனக்கு கொடுப்பாயாக..!’
சமுதாயத்தில் தொழுகையை பற்றி இன்றைக்கு இருக்கிற முக்கிய பிரச்சினை தொப்பி போடுவது, தொழும் போது விரலை ஆட்டுவது மற்றும் தக்பீர் எங்கு கட்டுவது என்பதை பற்றித் தான்..
ஒருவருக்கு வலது கையில் ஆள் காட்டி விரல் இல்லை என்றால் தொழுகையே கிடையாது என்று பேசுகிற அளவிற்கு இப்பொழுது இது தான் பிரச்சினையாக இருந்து வருகிறது..
நின்று தொழ முடியவில்லை என்றால் உட்கார்ந்து தொழுங்கள் இல்லை அதுவும் முடியவில்லை என்றால் படுத்துக் கொண்டாவது தொழுங்கள் என்று ஒரு ஹதீஸ் உள்ளது..
படுத்துக் கொண்டு கூட ஒருவர் தொழ முடியும் என்றால் சிந்திக்க வேண்டும் தொழுகையில் உயிர் என்று ஒன்று உள்ளது.. ஆனால் அதை விட்டு விட்டு நாம் வேறு ஒன்றில் கவனம் செலுத்துகிறோம்.
உதாரணமாக அப்துல்லாஹ் என்று ஒருவர் இருக்கிறார் அவருக்கு விபத்தில் கையை எடுத்து விட்டார்கள். அப்பொழுது அப்துல்லாஹ் கொஞ்சம் குறைந்து விட்டார் என்று அர்த்தமல்ல. அவர் அப்துல்லாஹ் என்றே அழைக்கப் படுவார்.
ஆனால் அப்துல்லாஹ்வின் உயிர் போய் விட்டால் அந்த உடலை அப்துல்லாஹ் என்று யாரும் அழைப்பதில்லை. மய்யித் என்று தான் அழைப்பார்கள்.
அது போல் தொழுகைக்கு உயிரே போய் விட்டது இங்கே கை போனதை பற்றி குழப்பம் நடந்துக் கொண்டிருக்கிறது.
ஆனால் நாம் இந்த கட்டுரையில் நம் தொழுகையின் உயிரை காப்பாற்ற நாம் எவ்வாறு அறுவை சிகிச்சை செய்யலாம் என்று சிந்திக்க இருக்கிறோம்.
இனி தொடங்குவோம்:நான் தொழுகை பற்றிய புஸ்தகத்தில் பாங்கு சொல்லும் போது எப்படி பதில் சொல்வது என்று ஆரம்பித்து தொழுகையில் தக்பீர் கட்டும் போது, நிற்கும் போது, ருகூ•வின் (குனியும்) போது, ஸஜ்தா(சிர வணக்கம்) செய்யும் போது, கடைசி இருப்பில் உட்கார்ந்து இருக்கும் போது தொழுகையை முடிக்கும் விதமாக ஸலாம் சொல்லும் போது என்ன சொல்வது? என்பது வரைக்கும் ஆர்வமாக படித்து மனப்பாடம் செய்து கொண்டேன்.
தொழுகையை ஆரம்பித்து பல நாட்களுக்கு பிறகு எனக்கு ‘தொழுவாளி(தொழுகையாளி)’ என்று பெயர் கிடைத்தது.
தொழாதவர்களை பார்த்தால், ‘அல்லாக்கு பயப்புடுங்க.. தொழுவ ரொம்ப முக்கியம்..’ என்பேன். அப்படி சொல்லும் போது எனக்குள் கண்ணுக்கு தெரியாத ஒரு வித பெருமை ஒட்டிக் கொள்ளும் என்பதும் உண்மை.
எனக்கு எங்க ஹஜ்ரத் இறைஞானி ஹஜ்ரத் எஸ். அப்துல் வஹ்ஹாப் பாகவி அவர்கள் சொன்னது ஞாபகத்திற்கு வந்தது..
ஹஜ்ரத் அவர்கள் அடிக்கடி சொல்வார்கள், ‘மத்தவங்கட்ட பத்து குறைய நீ கண்டுபுடிச்சீன்னா உங் கிட்டே குறைஞ்சது பதினோரு குறையாவது இருக்கும்’ என்று..
இதன் அடிப்படையில் எழுந்த சுய குறை கண்டுபிடிப்பே.. இந்த கட்டுரை..
நான் ஒழுங்காக தொழுது வருகிறேனா? என்றால்.. அது சந்தேகம் தான்.பல நாள் பஜர்(அதிகாலை) தொழுகை நான் தொழுததே இல்லை.
எங்கள் சுபஹ்கள் பெரும்பாலும் லுஹரிலேயே சம்பவிக்கின்றன்!என்று மரியாதைக்குறிய நாகூர் ரூமி அவர்கள் மணிவிளக்கி(டிஸம்பர் 79)ல் எழுதிய கவிதை வரிகள் எனது மறைந்திருக்கும் உண்மைகள்.
ஒரு முறை எங்கள் ஊரில் ஹிலுறு பள்ளிவாயிலில் ‘சன்மார்க்க சொற்பொழிவு’ நடத்த ஏற்பாடு செய்திருந்தோம். அப்போது பேசிய கவிக்குரிசில் z.ஜபருல்லா அவர்கள், ‘இரண்டு ரகாத் தொழுகைல எத்தனை முறை ‘அல்லாஹ¥ அக்பர்’ ன்னு சொல்றீங்க தெரியுமா?’ என்று கேட்டார்கள்.
எனக்கு தெரியவில்லை.. ஏன் தெரியவில்லை?.. நான் கவனித்து தொழ வில்லை.
அதன் பிறகு அவர்களே விடை அளித்தார்கள், ‘11 முறை’ என்று..
இதையெல்லாம் யார் கவனித்தார்கள்?..
ஆனால் பெருமானார் அவர்கள் சொன்னார்கள், ‘ஒருவன் தன் தொழுகையை எந்த அளவிற்கு தெரிந்து வைத்திருக்கின்றானோ அந்த அளவிற்கு தான் அவனுக்கு நன்மை கிடைக்கும்..’ என்று- சிந்திக்க வேண்டும்..
பாங்கு சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போது எல்லாம் வீட்டு வாசலில் உட்கார்ந்து பேசிக் கொண்டு தான் இருப்பேன். இகாமத் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போது தான் பள்ளி வாசலில் நுழைவேன். ஒலு எடுக்கும் இடம் வரும் வரை நண்பர்களுடன் பேசிக் கொண்டே வருவேன்..
இகாமத் முடிந்து தொழுகை ஆரம்பித்து விடுவார்கள்.. அப்பொழுது தான் ஒலு செய்தது பாதி செய்யாதது பாதி என்று அவசர அவசரமாக அதுவும் அரைகுறையாக ஒலு செய்து விட்டு ஓடி வருவேன்.. இமாம் ருகூவில் குனிவார்கள்.. ஓடி வந்து பஸ்ஸ புடிக்கிற மாதிரி தொழுகையை பிடித்து விடுவேன்.. ‘அப்பாடா ஒரு ரகாத்துக்காக தனியாக மறுபடியும் எழுந்து தொழ தேவையில்லை’ என்ற நினைப்புடன்..
‘பெருமானார் அவர்கள் எங்களுடன் உரையாடிக் கொண்டிருப்பார்கள் நாங்களும் அவர்களுடன் உரையாடிக் கொண்டு இருப்போம் ஆனால் தொழுகை நேரம் வந்து விட்டால் நாங்கள் எதிரில் இருப்பதே தெரியாமல் செல்வார்கள்..’ என்று அன்னை ஆயிஷா(ரலி) அவர்கள் சொன்ன ஹதீஸ் எனக்கு தெரிந்திருந்தும் இதே நிலை தான் நீடித்தது..
தொழுகை முடிந்ததும் இரண்டாவது ரகாத்தில் இமாம் என்ன சூரா ஓதினார்? என்று யாராவது கேட்டால் எனக்கு நிச்சயமாக தெரியாது..
ஏனெனில் நான் தான் தக்பீர் கட்டியவுடன் பாங்கு சொல்லும் போது வீட்டு வாசற் படியில் உட்கார்ந்து பேசி கொண்டிருந்த போது பாதியில் விட்ட செய்தியை பற்றி சிந்திக்க போய் விட்டேனே.. தொழுகையில் நின்று கொண்டே..
இதில் வேதனை என்னவென்றால் நான் எதை பற்றியெல்லாம் தொழும் போது சிந்தித்தேன் என்று கேட்டாலும் எனக்கு சொல்ல தெரியாது என்பது தான்.. இத்தனைக்கும் இமாமை பின் தொடர்ந்து தொழுகிறேன்.. என்று பொய்யான நிய்யத் வேறு..
‘பாவ மன்னிப்பு கேட்டு விட்டு பாவம் செய்ய துணிந்து விட்டாய்.. நீ கேட்கும் பாவமன்னிப்பே பாவமாகி விட்டது.. ஆகவே நீ கேட்ட பாவமன்னிப்புக்கு முதலில் பாவமன்னிப்பு கேட்டுக் கொள்..’ என்று மெய்ஞ்ஞானி முஹ்யித்தீன் அப்துல் காதர் ஜீலானி அவர்கள் சொன்னார்களாம்..
எவ்வளவு உண்மை..?உள்ளம் எல்லாம் நடுங்குகிறது உணர்ந்து படித்தால்..அப்படி பார்க்கும் போது நான் தொழுது விட்டு துவா கேட்க முடியாது முதலில் என் தொழுகைக்காக பாவ மன்னிப்பு தான் கேட்க வேண்டும்..
‘நீ செய்வது என்ன என்றே தெரியாதிருக்கும் நிலையில் இருக்கும் போது தொழுகைக்கு செல்ல வேண்டாம்..’ என்ற இறைவசனம் எதை குறிக்கிறது?
நான் செய்வது என்ன என்றே தெரியாத நிலை குடி போதையில் இருக்கும் போது மட்டுமல்ல.. கவனக் குறைவாக இருக்கும் போது கூட தான் ஏற்படுகிறது.
இதைக் காரணம் காட்டி தொழுகையை நிறுத்தி விடுவதா? அல்லது கவனமாக தொழ முயற்சிப்பதா? எது சிறந்தது?
பெருமானாரின் சிறப்புகளில் ஒன்று அவர்கள் மி•ராஜ் என்ற விண்ணேற்ற பயணம் மேற்கொண்டு வல்ல அல்லாஹ்வை தரிசித்தது..
காலம், நேரம், இடம் என்று எதற்கும் கட்டுப்படாத அல்லாஹ் என்ற மாபெரும் பேருண்மையை(ஹக்கனை) பெருமானார் அவர்கள் யாரும் நெருங்க முடியாத இடத்தில் சந்தித்தார்கள் என்றால் பெருமானார் அவர்கள் எந்த உன்னத நிலையில் இருந்துக் கொண்டு சந்தித்தார்கள் என்பது வார்த்தைகளுக்கு கட்டுபடாத இஸ்லாமிய இரகசியங்களில் ஒன்று..
பெருமானார் அவர்களிடம் அவர்களது தோழர்கள் ‘எங்களுக்கு மி•ராஜ் கிடையாதா?’ என்று கேட்ட போது பெருமானார் அவர்கள், ‘தொழுகை மு•மீன்களுக்கு மி•ராஜ் ஆகும்’ என்றார்கள்.
அப்படி என்றால் மி•ராஜ் என்ற உன்னத நிலையை நான் கூட தொழுகையில் அடைய முடியும்.. அடைந்தேனா...? அடைய முயற்சியாவது மேற்கொண்டேனா..?இல்லவே இல்லை..
ஹஜ்ரத் அலி(ரலி) அவர்கள் போரில் குத்தப்பட்ட அம்பை தொழுகையின் போது தான் எடுக்க சொல்வார்களாம்.. அவர்கள் தொழுகையில் மி•ராஜ் சென்றிருந்ததை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது..
தொழுவாளி என்ற பட்டத்தை பெற்றிருக்கும் நான் எனது தொழுகையால் விண்ணை அல்ல என் வீட்டு கூரையை கூட அடைய முடியாது என்பதும் எனக்கு நன்றாகவே விளங்கியிருக்கிறது..
யாராவது ஒருவர் தொழுகிறார் என்றால் அந்த இடத்தில் இருந்துக் கொண்டு குரான் ஷரீ•பை கூட தொழுபவருக்கு இடையூறாக இல்லாமல் மெதுவாக தான் ஓத வேண்டும் என்ற ஹதீஸ் உள்ளது.
குரான் ஷரீப் என்பது இறைவனின் பேச்சை படிப்பது தொழுகை என்பது இறைவனுடன் பேசுவது போன்றது..
இறைவனிடம் மோன உரையாடலில் ஒருவர் ஈடுபடும் போது அவருக்கு இடையூறாக இறைவனின் பேச்சை கூட படிக்க கூடாது என்று அர்த்தம்..
ஆனால், நான் தொழும் போது யாராவது பேசிக் கொண்டிருந்தால் கவனம் தொழுகையை விட்டு விட்டு அவர்கள் என்ன பேசுகிறார்கள் என்று கவனிக்க எனது மனத்தை செலுத்தி விடுகிறேன்..
உண்மையிலேயே இறைவனிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தால் இந்த அர்த்தமற்ற பேச்சுக்களில் நாட்டம் செல்லுமா என்ன..?
அல்லது யாராவது தொழுது கொண்டிருந்தால் நான் பேச்சை நிறுத்துவதுமில்லை சத்தத்தை குறைத்து கொள்வதுமில்லை..
குடையை மறந்து எங்கேயோ தொலைத்து விட்ட ஒருவர் நபில் தொழுது தான் குடையை எங்கே வைத்தோம் என்று கண்டுபிடித்தாராம்.
தொழ தக்பீர் கட்டியவுடன் அவருக்கு வீட்டை விட்டு வெளியே சென்றதிலிருந்து ஒவ்வொரு இடமாக சென்று குடையை இந்த கடையில் தான் விட்டோம் என்பது வரைக்கும் ஒவ்வொரு காட்சியாக ஞாபகம் வந்து கடைசியில் ஸலாம் கொடுத்து விட்டு குடையை போய் எடுத்து வந்தாராம்..
தொழுகை இது போல் பயனை தான் தந்து கொண்டிருக்கிறது. ஆனால் இஸ்லாம் இந்த காரணத்திற்காக தொழுகையை கடமையாக்க வில்லை.
எங்க ஹஜ்ரத் அவர்கள் நான் தொழுகின்ற அழகை பார்த்து விட்டு, ‘தொழுகை கடமையாக தொழ வேண்டும் கடனுக்கு கழித்து விடக் கூடாது’ என்றார்கள்.
தொழுகைக்கும் பொறுமைக்கும் நெருங்கிய தொடர்பு இருக்கின்றது.. அதனால் தான் இறைவன் திருமறையில்.. ‘தொழுகையைக் கொண்டும் பொறுமையைக் கொண்டும் இறைவனிடம் உதவி தேடுங்கள்..’என்று கூறுகிறான்.
தொலைக் காட்சியில் கிரிக்கெட் ஆட்டம் நடந்தால் அல்லது வேறு ஏதேனும் எனக்கு பிடித்த படம், காட்சிகள் ஓடினால் நான் வேகமாக தொழுகையை முடிக்க எண்ணுகிறேன்.
என் தொழுகையில் பொறுமையும் இல்லை உண்மையும் இல்லை என்பது தான் உண்மை.
நாகூரின் அரசர்(King of Nagore) எஜமான் பாதுஷா நாயகம் அவர்கள் தனது மகனார் தொழுகைக்கு தாமதமாக வந்ததற்காக நாற்பது நாட்கள் பேசவே இல்லையாம்.
அதன் பிறகு காரண மகனார் ஹஜ்ரத் யூசுப் சாஹிப் அவர்கள் ‘வாப்பா.. நீங்கள் பேசாமல் இருப்பது எனக்கு மிகுந்த மன வருத்தத்தை அளிக்கிறது’ என்று கூறிய போது எஜமான் அவர்கள் ‘நான் பேசாம இருந்தது தான் உங்களுக்கு வருத்தம் அளிக்கிறதா.. தொழுகைக்கு முன்னாடியே வராமல் போனதற்கு நீங்கள் வருத்தப் பட வில்லையா..’ என்று கேட்டார்களாம்..
இறைவனை வணங்கினால் இறைவனை நெருங்கலாம். எனக்கு தொழுகை புரிந்து விட்டது.
‘யா அல்லாஹ்.. எனக்கு சொர்க்கத்தில் ஆசையில்லை.. நரகத்தை கண்டு பயமுமில்லை.. ஏனெனில் சொர்க்கம் நரகம் எல்லாம் நீ படைத்தது தான்.. நீயே அல்ல.. எனக்கு உன் மீது தான் விருப்பம்.. உன்னை அறியும் பாக்கியத்தை தொழுகையின் மூலம் எனக்கு கொடுப்பாயாக..!’
0 comments:
Post a Comment